Saint-Paul de Vence: The Cote d’Azur’s ‘artist’s village’

The view of the Artists' Village

When one thinks of the French Riviera, the glamorous and glitzy towns of Cannes, St Tropez and Nice immediately spring to mind. Despite the obvious appeal of these stylish and affluent towns, there are plenty more villages on the Cote d’Azur that are more than worthy of worldwide recognition.

The beautiful hilltop village of Saint-Paul de Vence is one of them.

Boasting incredible views that sprawl down to the glistening Mediterranean Sea below and with fascinating medieval ramparts, Saint-Paul de Vence is a truly remarkable town on the French Riviera to visit.

So what exactly is there to do in the hilltop village of Saint-Paul de Vence?

Meandering through the narrow winding streets

Brimming with elegant boutiques, characterful cafes and charming art galleries, walking down Saint-Paul de Vence’s quaint and narrow streets is a pleasure in itself.

Whether it’s a graceful water fountain or a stone wall covered in vines, you never quite know what you’ll find when you turn corner after corner in this pretty hilltop village.

Exploring the medieval fortress walls

Medieval fortress walls surround Saint-Paul de Vence. The entrance to the town was built in the 1400s. These medieval ramparts feature a canon muzzle, which is a trophy from the Battle of Cerisoles in Italy that took place in 1544.

Buying affordable and thoroughly unique artwork

With such inspiring views, it is hardly surprising that Saint-Paul Vence is known as an “artist’s village’. Art plays a central role in the town and what is particularly refreshing is that arts and crafts in Saint-Paul de Vence offer great value for money.

From intricate and unique jewelry sold on stalls on the street, to compelling paintings of the Cote d’Azur from the elevated perspective of Saint-Paul de Vence from one of the town’s many art galleries, you can find affordable artwork and creative knick-knacks in many different forms in this charming ‘artist’s village’.

Modern, contemporary, fringe, naive… on gallery walls in Saint-Paul de Vence, talented artists from all schools rub shoulders with their illustrious peers including Folon, Tobiasse, César and Niky de Saint-Phalle.

The village is an open-air gallery with artists at work in their studios and staging exciting exhibitions. A painting hung in the morning can find a home before evening falls… if it captures the heart of a visitor.

ITINERARY IN THE FOOTSTEPS OF MARC CHAGALL

« I thank destiny for leading me to the shores of the Mediterranean.», Marc Chagall.

In 1966, Marc and Vava Chagall left Vence to settle in Saint-Paul. They had a big house built on the edge of the village, called La Colline, where Chagall could work - for although the artist was almost 80 his work was very much in demand! Many of the pictures he painted in Saint-Paul are vibrant odes to love: loving couples entwined against calm blue skies, surrounded by birds and bunches of flowers, floating over the village and its ramparts.

Marc Chagall was often to be seen with friends at the Colombe d'Or or the Café de la Place. They included André Verdet and Aimé and Marguerite Maeght, whose house, Le Mas Bernard, was next to the artist's. Several of Marc Chagall's works feature in the Fondation Maeght's permanent collection including Les Amoureux, a big mosaic that welcomes visitors at the entrance to the Foundation, and La Vie, an immense painting whose colours explode on the canvas.

As part of the artist’s route « Live the French Riviera as a work of art », three reproductions of paintings by Chagall are dotted along chemin Sainte-Claire and the roundabout des Trious where the artist used to like to stroll.

You can also have a look at the mosaic “Le fleuve vert” (“The green river”) which stands on the wall of the nursery school. It was made in 1986, a few months after Marc Chagall’s death, from an original lithograph of the artist. Chagall, who loved children, featured the smiling face of a child, symbol of joyfulness.

March Chagall passed away in March, 28th, 1985. He rests in the cemetery of Saint-Paul de Vence, overlooking the Mediterranean sea.

Stazama izgubljenih generacija 1920ih posle skoro jednog veka

Oduvek su me intrigirale te izgubljene generacije sa početka davnog prošlog veka. I zašto su bile izgubljene – imale su sve, uspeh, novac, slavu, profesiju, glamurozan život i sve ono o čemu su milioni mogli samo da maštaju. A oni su bili izgubljeni u tom svom svetu gde su stalno moralu da izmišljaju nove sadržaje.

I kao i uvek kada nešto mnogo želim ispunila mi se želja da krenem stazama tih izgubljenih generacija predvođenih Ernest Hemingvejem, Pablo Pikasom, Skot i Zelda Ficdžeraldom – da nabrojim samo nekolicinu. Njihovo utočište je bila južna Francuska – Azurna obala – od Antiba – Cap d’Antibe - Juan les Pins  i sijaset malih mesta u njihovoj okolini. Vila Amerika u blizini Antiba je bila mirisni raj gde su Sara Viborg i Džerald Marfi priređivali čuvene gala večera uz zabranjene seksualne zanose i uz prisustvo bizarnih gostiju ali praćene iskričavim debatama. Hotel di Kap je bio još jedno utočište kada Vila Amerika postane pretesna. Tu su se oslobađale potisnute strasti u dobu koje će postati legendarno po svojim kreativnim previranjima a sve pod francuskim zvezdanim nebom.

A danas, posle skoro jednog veka, nema ni traga tim izgubljenim generacijama. Njih su zamenili  ruski tajkuni, nouveau riche, neke nove jet-set ličnosti iz sveta sporta, glume, ili pak šejici i basnoslovno bogati poslovni ljudi, i njima svojstvenim provodima na luksuznim jahtama, u ograđenim vilama u Cap d’Antibe, na privatnim plažama i ostrvima preko puta Kana.

Čuveno ribarsko seoce Juan les Pins gde je boravio Hemingveja a Pikaso se skrivao u nekoj kućici na brdu i stvarao dok ga je unuka snabdevala potrepštinama, sada je mondensko letovalište, izgrađeno, neprepoznatljivo a sve u duhu vremena ovih novih elitnih generacija.

Antib, koji očarava punim šarma starim delom grada ali i modernim novim deolom, njegova zadivljujuća pijaca, uske i kratke uličice, najveća marina u Francuskoj, koji diše otmeno i privlačno nekim smirenim tempom u odnosu na Kan i Nicu, gde život prosto ključa. A pogotovu što je Pikaso odabrano da baš tu živi i tu se nalazi Pikasov muzej u Chateua Grimaldi – jedini objekat koji je umetnik koristio za svoj studio. Godine 1946. otvorio je tu svoj studio u dvorcu Grimaldi. Ukrasio je delove dvorca a 923 slike i 44 crteža ostavio gradu Antib. Njegov studio je zvanično postao muzej 1966. godine i nalazi se u starom delu Antiba. Pikaso je ostavio svoj pečat na ovom delu Azurne obale i sa razlogom.

Cap d’Antib je i dalje otmeno, raskošno stecište sa divnim vilama, bujne mediteranske vegetacije ali ograđenih poseda. Tu vreme kao da je stalo i čini vam se da će iz neke od njih istrčati usplahirena Zelda, da će za njom pojuriti mladi avijatičar koji je gleda kao boginju, a da ćete kroz prorez na vegetaciji videti S. Ficdžeralda, izvaljenog na ležaljci i malo pripitog kako sluša nekog bizarnog gosta  sa pola pažnje. A iz neke od tih vila da će se otvoriti kapija i besno izvesti u kabrioletu par devojaka sa Pikasom ka obližnjoj plaži na piknik i ostalo. Dok Hemingvej sve pokušava sa nagovori da je vreme da se krene ka Pamploni jer uskoro kreću doživljaji sa bikovima i drugačije avanture i večernji provodi. No, sve je to samo proizvod bujne i žive mašte.

Proživela sam u mislima sve što sam čitala i saznala o tim izgubljenim generacijama i zadovoljila svoju znatiželju da prođem njihovim stazama. Apsolutno ništa osim par objekata/muzeja ili natpisa sa njihovim imenima ne ukazuje da su tu tako burno živeli. Jer tu su sada neki novi klinci, i neke nove drukčije izgubljene generacije u svetu previše razvijenih IT , osamljenosti i pomalo otuđenosti.

A nama ostaje da sledimo La vie est Belle i proživimo do maksimuma i prema ličnim afinitetima i sklonostima.

Knjiga koja je tek na kraju ostavila jak utisak

Šta biste pomislili kad biste u svom plakaru pronašli ženu, koja se još i iznenadi što možete da je vidite? Koja se pojavljuje i nestaje kad god poželi i tvrdi da je u dubokoj komi na drugom kraju grada? Da li biste njoj predložili odlazak kod psihijatra, ili možda sebi? Ili biste rizikovali, poverovali njoj, a sami zakoračili u neverovatnu avanturu? 

A ako je to ipak istina?

O tome razmišlja Artur, mladi arhitekta iz San Franciska, kad ugleda Loren u svom stanu.

Artur je jedini koji može otkriti Loreninu tajnu, jedini ko može da je vidi, čuje, i da razgovara s njom. Kada doktori odluče da je isključe sa aparata – što bi uništilo čarobni odnos koji su Artur i Loren razvili – on mora da nađe način da je spase. Jer jedino njena ljubav može spasti njega.

A ono što me je najviše nateralo na razmišljanje je Lorenina životna filozofija:

"Svakog jutra kada se probudimo, imamo kredit na osamdeset šest hiljada četiri stotine sekundi života na dan, a kada zaspimo uveče, nema iznova prenošenja, ono što nije doživljeno preko dana izgubljeno je, juče je prošlo. Svakog jutra ova čaroilija ponovo počinje, ponovo dobijamo kredit na osamdeset šest hiljada četiri stotine sekundi života i igramo po tom pravilu koje se ne može zaobići: banka može da nam zatvori račun u bilo kom ternutku bez upozorenja : u svakom času život može da se zaustavi. Pa šta radimo sa naših osamdeset šest hiljada četiri stotina svakodnevnih sekundi?." ...ima još ali to sami pročitajte ako ste znatiželjni.

Inače sve njegove knjige od "Prvi Dan" i "Prva noć" se čitaju u jednom dahu.

Doduše ova malo podseća na stil pisca Gijom Muso i njegovu knjigu "Devojka od papira".

Letovanje penzionerke na Azurnoj obali

Marina u Kanu

Plaža u Nici

Sari, penzionerki iz Srbije, dogodilo se letovanje na Azurnoj obali. Posle nekoliko vrelih beogradskih leta posrećilo joj se neočekivano. Osećaj otkrivanja nečeg novog,  nepoznatog, za nju neistraženog i boravka na destinaciji iz snova je bio dovoljan da ne skida osmeh sa lica.

I kao tipični predstavnik najmnogoljudnije populacije naše prestonice, Sara je sebi priuštila divan let preko omiljenog joj Rima i to još na 6 rata i uslužnim prevozom od i do kuće. Ma jednom se živi, osećala se kao neka princeza i rešila da proživi taj san. Jer to se činilo daleko od realnosti.

Nostalgični pogled na Jadransko more iz aviona je iznedrio toliko divnih uspomena iz mladosti. Sletanje u Rim, Fjumićino, najprometniji aerodrom leti, divan osećaj te stalno promičuće reke turista i poslovnih ljudi, dolasci, odlasci, ogromni terminali sa najskupljim brendovima, taj vatromet boja i raznovrsnosti, kafića, i restorana je na momenat učinilo da se oseća kao Alisa u zemlji čuda. No samo pola sata kasnije kao da je tu oduvek pripadala – pravi pravcati italijanski kapućino i sendvič sa Parma pršutom su je vratili u srećna doba trodnevnih aranžmana za Rim. Aerodromi su gradovi za sebe i kutak za svakakve užitke i doživljaje. I uz wi-fi i vezu sa svetom vreme čekanja brzo proleti.

I vinuo se opet Airbus ka Nici iznad kompaktno belih oblaka nalik na šnenokle da bi se kroz oko sat ukazala dugačka Azurna obala i Nica , njeno glavno odredište.

Sparina, lepljiva vrućina, gužva, autobus od terminala koji vozi do Sarinog tamošnjeg doma kao da je poslednji stigao. No, nije bilo važno, jer i to je sve deo tog glamuroznog letovanja, kako su mnogi kod kuće to zamišljali.

Sara ne bi bila istrenirana BusPlus korisnica da nije već sutradan izvadila Lignes d’Azur penzionersku mesečnu kartu za javni prevoz. I eto njene sreće što svuda može mesec dana tako da se vozika, a ponajviše omiljenim joj tramvajem uz čuveno CIN, CIN koje joj odzvanja u glavi i izvlači osmeh kada ga čuje.

Uklopila se, stopila se sa Nicanima, aktivirala svoje zarđalo znanje francuskog jezika, pokušavajući da shvati šta je to što Azurnu obalu čini tako privlačnom. Očarana Nicom, ogromnom, prostranom sa obiljem raznoraznih sadržaja, naseljenom raznim rasama i nacijama, kulturnom raznovrsnošču, pejzažem koji ide od obale  do nekih visokih brda, Sara je kao dete otvorenih usta upijala sve te utiske. Gužve po ulicama i prevozu, prodavnicama i na promenadi ili plaži, ali sve funkcioniše uredno kao da neki nevidljivi dirigent orkestrira svime.

Turisti iz svih krajeva sveta zaposeli sve kafiće i restorane po starom i novom gradu, enorman broj svih kuhinja i ponuda i taman kada im je Sara pozavidela kako ležerno sede i konzumiraju sve te lepe morske ponude, pogled joj je pao na pizze, špagete i retko posudu samo školjki i to dagnji. O Burger King-u i McDonald’s- u ne vredi ni govoriti kao ni drugim lokalima brze hrane. I tako Sara spoznade drugu stranu tog glamura – ona njima zavidi na toj neukusnoj i nezdravoj hrani a ona je kod kuće pila vino Miraval iz podruma B. Pita i A. Džoli, konzumirala ukusna domaća jela i jedino im je skidala kapu za sladoled prekup ali izvanrednog ukusa. Po tavernama i kafićima se pije Aperol koktel a kapućino je bezobrazno skup kao da ga prave od Geisha kafe.

Penzionerka Sara je zato upijala sve te nove utiske, obilazila muzeje, plaže isključivo bez ležaljki jer tako upoznaš život i navike lokalaca – dobar izgovor da ne baca novac na preskupe ležaljke, i pored nažuljane pozadine. Njena druželjubivost i znatiželja je dovela do par poznanstava sa Francuskinjama i izlazaka uz skroman džeparac . Ono što nije mogla da shvati je da se Francuzi uopšte ne druže po kućama i da su veoma zatvoreni. Ljubazno će vam odgovoriti ako upitate za ulicu ili prevoz ali vas nikada neće pozvati kod sebe ili ponuditi prevoz ako izgubite poslednji voz ili slično, čak iako se družite.

No, bez obzira na sve, Sara je živela taj toliko drukčiji opušteni život, sa skromnim sredstvima, ne skidajući osmeh sa lica i sa zadovoljstvom u duši. Azurna boja mora je bila upečatljiva kada se valjaju veliki talasi, more toplo i privlačno i to je činilo glavnu čaroliju. To prostranstvo azurno-tamno plavo, pučina, brodovi, jahte, avioni koji svakih par minuta sleću i poleću – ta živost joj je okupirala pažnju a ne otmeno preskupi hoteli duž Promenade čije goste i ne vidite.

Nica uveče, obasjana čarobnom rasvetom, pruža raznovrsne sadržaje a naročito praznicima i vikendima. Svako malo se nešto proslavlja uz vatromet, neku paradu, koncert, piknik na plaži. Po danu ljudi džogiraju, voze bicikle ili oni stariji sede na klupama duž Promenade i odmaraju oči na azurnom moru ili uživaju u prizorima srećnih i veselih kupača. Nica živi i danju i noću, svi su jednaki i dobrodošli.

Sara, penzionerka u najboljim godinama, je prokrstarila Nicom uzduž i popreko stigla i do Grasse-a, tog čuvenog parfemskog carstva, Antiba, Cap d’Antibe, Juan les Pins, nekoliko puta do Kana, Wlllefranche-sur-Mer, kao da je tu već godinama. Pa dobro, jednom je promašila i gl. žel. stanicu u Nici pa se obrela u nepoznatom mestu, ali brzo je to rešila. Osećala se bezbedno i kada se noću kasno vraćala i dok je sama šetala ili ostavljala stvari na plaži.

Tih nedelja Sara je živela san Azurne obale i polako osećala da bi tamo mogla da zauvek ostane – samo kada bi penzija bila evropska, i kada bi hrana imala ukus ove naše. A i kada bi njeni prijatelji stalno dolazili na ležerne kafice i druženje i boravak kod nje.

Додајте натпис

Jedno bogato i neverovatno iskustvo, kojim će slikama u glavi i uspomenama u duši dozirati dobro raspoloženje tokom melanholičnih jesenjih i mračnih zimskih dana. Nije potrebno reći da već smišlja kako da provede tamo celo sledeće leto.

Antibe pejzaž

Nica noću sa tvrđavom

Aoperol

El Negresco - kultni hotel u Nici

Omiljeno sedenje i blejanje na Promenadi

Romantični zalazak sunca u Kanu

Villefranche-Sur Mer

The Bay of Villefrance, reputed as one of the five most beautiful bays in the world, is embraced by the Cap of Nice on the right and Cap Ferrat on the left. The charming Old Town of Villefranche cascades down the hillside to the sea, and the sandy kilometer-long beach offers great recreation throughout the year

Villefranche-sur-Mer is one of the most charming – if not the most charming authentic French and Niçoise fishing village of the French Riviera, in the heart of the Côte d’Azur. With Monaco on one side and Nice on the other, it is hard to believe that it can retain its charm and authenticity of a little village where people still know each other.

I decided to spend few days living and experiencing the true lifestyle of the village. My neighbors (an elderly couple in their late 80s) live in an apartment that has been in their family since 1830. Their children and grandchildren all live and work in the village. Another neighbor is one of the local fishermen who sell their catch at the local market. There is another neighbor of Italian origin (as are many Villefranchois families) who has been in Villefranche since 1900 and they are the proprietors of the world-renowned soap boutique. It is a unique experience watching and hearing the neighbors hang out their windows and greet each other, have a little chat or just watch the day pass by. So like the scenes from Fellini’s movies. It is a delightful way of life unique to Old Town Living.

Although it is such an authentic village, Villefranche is also surrounded by a fascinating international scene. It attracts very interesting cosmopolitan groups of visitors and residents, including student who attend the renowned French language school, Institute de Français.

Villefranche is so close and well positioned to everything along the Riviera: the beautiful Port and Old Town of Nice is just a few kilometers away (and a lovely walk if one prefers), while Monaco and Italian border are not much farther (easily reached by bus or train). Going just a little farther you come to the historic Antibes, chic Juan les Pins (where Picasso lived for some time) and glamorous Cannes (only an easy train ride away from Villefranche), while the famous art village of St. Paul de Vence and the perfumers of Grasse are also close by. Forget about the car as you can reach all these places by bus or train as public transportation is excellent and inexpensive - and often faster and easier than driving.

What is there to do in Villefranche?

There is so much to do here that it is difficult to know where to start from. Maybe first just to relax, enjoy the beach, sit in a café or bar and take in the beautiful scenery and fun scene. One can never tire of that. Or, maybe just get immersed and enjoy the French lifestyle, cuisine, delicious products and wine, shop in the local markets, just live the village lifestyle – and get healthier and trimmer while eating and drinking to your heart’s content. The area offers great sites for sightseeing and photographs taking. Italy is just 30 minutes away – to visit it for a day, do some shopping and also get an authentic Italian experience. There are so many opportunities to enjoy yourself that no one gets tired of it. Needless to say I have fallen in love with Villefranche.